Sandy's statistieken

dinsdag 10 juni 2014

Gelijk een writersblok

                                                                              deel 2, 2014 23 weken in het ziekenhuis

Toen ik mijn blog her opende, had ik het idee om een update te maken en weer redelijk vaak te schrijven. Om alles van me af te schrijven. Ja, dat was mijn gedachte. Helaas ben ik er steeds niet aan toe gekomen. Druk, druk en nog eens andere dingen, ook aan mijn hoofd.



Ik was op 1 juni naar de tong tong fair in den haag geweest met mijn moeder. Ik had een broek aan gedaan die achter af toch te klein bleek te zijn. Ik zal uitleggen waarom ie te klein was. Sinds een tijdje heb ik een dikke buik, ik werd steeds zwaarder omdat ik een prednison kuur kreeg vanwege mijn rechter oogzenuw. Deze is ontstoken geraakt in december 2013. Dat kwam door hersenvliesontsteking. (hierover een aparte blog).
Door de prednison werd ik dikker door het vocht vasthouden. Ik kom van 49/50 kg en weeg nu ineens 65 kg. Dan pas je helemaal niks meer wat in je kast ligt/hangt. Ik heb een lieve tante die het op Facebook las en toevallig had haar buurvrouw allerlei leuke t-shirtjes en blouses voor mij, die zij niet meer paste. Alleen geen broeken. Ik heb toen via internet een zwangerschapsbroek gekocht en dat is ideaal. Maar ik moest hem natuurlijk een keertje wassen en zo kwam het dat ik toch een andere broek aan moest. 

Hoe langer we op de fair waren, hoe dikker mijn buik werd en ik mij steeds oncomfortabeler ging voelen. We moesten ook nog met de trein terug. Gelukkig ging dat goed en waren we toch redelijk op tijd en zonder toestanden thuis.
De zondag heb ik het nog even aangekeken en dacht opeens dat het wel een een opstopping in mijn darmen zou kunnen zijn. Ik ben toen begonnen met colofort het echte geweld tegen mijn obstipatie problemen. Ik doe het nu via de sonde omdat ik het niet meer kan drinken.
Zo vies is het nu voor me. Ik moet dan een liter per dag nemen en drie dagen.

De hele nacht had ik last van mijn buik en die werd steeds dikker en pijnlijker. Om half 6 in de ochtend heb ik een mail gestuurd naar de Nurse Practitioner (NP) van de longtransplantatie. Mama was gekomen omdat ze mee zou gaan met de taxi als ik naar het UMCG moest. Om 9 uur heb ik maar gebeld en ze hadden mijn mail gelezen alleen was er nog geen dokter in het huis. De NP-er besloot dat ik gelijk maar naar de Centrale Spoed Opvang (CSO) moest komen. Toen belde ik mijn vader dat ik naar het ziekenhuis moest. Toen zei ie dat hij ons wel ging brengen. Dus hoefden we niet met de taxi. En zo kwam ik 2 juni in het ziekenhuis terecht.
Het beleid was eerst 3 liter colofort per 24 uur en 2 hoog opgaande klysma's per dag. Sinds zaterdag heb ik nu 1 liter en ook nog 2 keer per dag X-praep 10 ml. (ook een laxeer drankje, dat naar appelstroop smaakt)

Vandaag is het pas echt op gang gekomen. Na 10 dagen. Helaas heb ik ook weer zenuwpijnen in mijn buik die ik een tijdje niet had. Eten is ook weer twijfelachtig. De ene keer valt het goed en de andere keer niet. Ik heb daarvoor ook sondevoeding maar dat heb ik alweer een half jaar. Waarschijnlijk heeft dat in combinatie met prednison mijn gewicht omhoog gebracht. Alleen er zit wel 10 kg aan vocht overal. Op zich wil ik heel graag zoveel kg zijn, maar wel gewoon. Mensen denken dat ik 8 maanden zwanger ben en ouderen vragen wanneer ik "t" verwacht. Dat is toch niet zo heel fijn, gewoon omdat het niet zo is en ook niet kan. 


Terwijl ik dit type en af en toe naar buiten kijk, ik lig gelukkig bij het raam, zie ik een regenboog. Mooi hoor de natuur. Alleen die regenbuien met grote hagelstenen van gisteren tijdens pink pop is natuurlijk minder. Aan het einde van de middag kwam de NP-er nog even langs om even te kijken hoe het ging. Ik heb geopperd om donderdag naar huis te kunnen. Morgen is er groot overleg en dan hoor ik wat "ze" ervan vinden. Ik krijg vast nog een buikfoto/overzicht. Ik zal morgen nog vragen hoe het kan dat mijn buik zo dik is. Ik denk dat ze daar geen antwoord op zullen hebben. Ik wil graag naar huis want ik wil vrijdag heel graag naar mijn cursus Beeldend Dagboek bij Praktijk Kleur. Ik ben hier ook bezig geweest n.a.v. de kerkdienst van eerste Pinksterdag. Binnenkort laat ik wat werk zien.
Het is inmiddels 23 uur en met vele onderbrekingen heb ik mijn writersblok overwonnen. Ik heb het hier anders druk. Maar echt rust heb je niet in het ziekenhuis en zeker niet op een vier persoonsmaker. Het is een kleine vorm van Utopia, We hebben zomaar eigen regels, eigen humor en ook goede gesprekken. Je maakt ook mee waarom de ander hier ligt. 


Mijn overbuurvrouw Annelies, die kwam ook op de maandag dat ik kwam, is vandaag naar huis gegaan, ik kon het heel goed met haar vinden, we hadden heel veel gemeen, zij is op 22 maart en ik op 23 maart jarig, we hadden heel vaak dezelfde kleur t-shirt aan. Toeval?? Ik vind het leuk voor haar dat ze naar huis mocht maar ik mis haar wel. Zij is apothekers assistente en dat was wel handig en interessant om met haar over medicatie te praten, daar heb ik wel het een en ander van opgestoken. We blijven contact houden.



Ik ga nu afronden, lekker slapen straks, hoop ik. Zo, een warm kruikje voor mijn (dik) buikje vragen. En nog even mijn tandjes poetsen. Iedereen een goede nacht en tot mijn volgende blog.






dinsdag 27 mei 2014

Heropening van mijn weblog

Het is al een tijdje geleden dat ik mijn weblog heb gesloten. Het was op 30 mei 2011. Na (precies) 3 jaar "geen" nieuws meer te delen over mij, vind ik het tijd om het wel weer te doen. De laatste anderhalf jaar is mijn gezondheidstoestand niet meer zo goed als ik zou willen. Op Facebook schrijf ik tegenwoordig wel regelmatig maar dat is niet ideaal voor mij. Daarom krijgt mijn weblog een vervolg.

Het is raar dat ik weer ga schrijven. Het gaat over mijn leven in de gezondheidszorg molen. Niet zozeer dat mijn donor longen het slecht doen, nee juist niet. Die doen het nog steeds geweldig. Ik besef maar al te goed dat ik toen, nu bijna 7,5 jaar geleden, het allermooiste cadeau heb mogen ontvangen. Ik heb zoveel leuke en bijzondere dingen gedaan in die 7 jaren, dat ik kan zeggen dat ik het zo weer zou doen. Ook al heb ik nu wel de balen van al die bijwerkingen, virussen en alle andere kwalen. Toch wil ik dit weer delen want daarmee zeg ik dat het soms niet meevalt om mee te maken. De gewenning dat alles maar goed gaat is er ook nog en als je ineens dingen niet kunt doen, kan ik dat niet meteen accepteren.

De volgende berichten zullen een terugblik zijn van gebeurtenissen die ik heb meegemaakt en die van belang zijn, naar mijn mening. Dit schrijven is ook een vorm van verwerken. Het blijkt dat ik niet alles heb verwerkt en dat er toch gedeeltes zijn waar ik nu ineens moeite mee heb, er ook mentaal last van heb. In combinatie met medicatie en bijwerkingen is het soms te veel. Op dit moment gaat het steeds beter, al moet ik zeggen dat ik het woord "accepteren" nog niet helemaal geloofwaardig kan uitspreken. Deze affirmatie is wel van toepassing geweest: Zelfs de donkerste dag is morgen gisteren.