Sandy's statistieken

woensdag 28 oktober 2015

Even een "tussen" blog

NB: Deel 3 komt er nog aan, Dat heeft te veel tijd nodig wat er allemaal is gebeurd met onderzoeken enz.


Woensdag 28 oktober 2015

Het was vandaag best een goede dag ten opzichte van de laatste 2 vorige dagen. Ik voelde mij niet zo lekker met name na het eten. Dan had ik een vol en pijnlijk gevoel in mijn buik. Ik was steeds misselijk en werd er erg vermoeid van. Dat kost mij erg veel energie. Ik heb sinds ik thuis ben een bed beneden staan en daar kruip ik regelmatig in.
Thuiszorg werkt in wijkteams. Het bevalt mij goed.
De maandag kwam de thuiszorg al vroeg. (8 uur) en ik werd uit bed gehaald en werd gewassen door J. Zij is zo lief en bespreekt dan maandags meestal wie er de hele week zullen komen. Zij komt altijd maandag, woensdag en donderdag. Dinsdag kwam V. en die komt waarschijnlijk vrijdag ook of Y. Dat was nog niet helemaal zeker. Ik heb vier die vaak komen J en P komen het meeste, ook toen ik voor de laatste opname nog 2 x per week de klysma's moest. Dat hoeft nu niet meer omdat ik, door teveel vochtverlies, uitgedroogd was. (ook heel erg aan de dunne) Ik moet nu 3x per dag 30 ml lactulose drinken, mijn borreltje...dat houdt mijn darmen op gang want die doen ook nog heel weinig meer. ja verstopt raken.
Dat volle gevoel komt, denk ik, door de sondevoeding. "s Ochtends kan ik amper ontbijten en heb last van mijn buik.

update....Feyenoord gaat door...Mijn voetbal hart hoort ook wat. Verdiend toch!!?? Maar Arjan heeft een Ajax hart, heel diep weggezakt weliswaar maar hij vond het kl*te... einde update

De thuiszorg vp-er zet na de tijd, als we beneden komen, ook nog even mijn fraxiparine 0,6  Ik had ineens weer een naalden angst gekregen. We hebben nu bedacht dat zij de spuit in het linker been zetten en ik doe het "s avonds in mijn rechter been. Gek genoeg lukt het nu wel weer. Het komt omdat ik mijn rechterarm nog niet helemaal kan gebruiken en zeker niet goed bij mijn linker been kan komen. Rechts lukt wel. Opgelost!!

Maandags komt ook mijn hulp en tussen de middag komt mijn moeder om met chica te lopen. Mantelzorgster!!! Ook mijn buurvrouw wandelt met chica als mijn moeder werkt. ( Dat doet ze ook nog. In Anna Schotanus werkt ze op een groep waar de mensen allemaal Alzheimer hebben. Ze geeft ze eten).
Dinsdag 27 okt. moesten we sneller wassen enz want ik ging naar de As, ons wijkcentrum. Daar wordt schilderen aangeboden en daar participeert de thuiszorg ook in. Ze hadden nog 1 persoon nodig, dan zou het doorgang hebben. Toen heb ik in augustus al ja gezegd. Er om heen hebben ze een vrouwen praatgroepje en er kwam een seniorenbegeleider van de Rabobank. leuk... ugggrrh. Tot 10 uur aanhoren wat die dames allemaal eng vinden met pinpasjes, contactloos betalen tot kantoren moeten blijven... Ik kwam toch alleen voor het schilderen dacht ik. Maar goed, we hebben nog 2x en dan ga ik niet meer. Ben het nu, na 2x pas, al beu...


Vandaag kwam mijn logopediste H. eindelijk echt. Ik was opgenomen toen ik de eerste afspraak zou hebben. Tja, kan gebeuren. Bij mij wel.
H. had een brief van de logopediste uit het umcg gekregen en H. had met mijn huisarts overlegd. H. werkt ook in het gebouw waar hij zijn praktijk heeft.
Volgens H. spreek ik al wat sneller dan toen ik haar aan de telefoon had, een paar weken geleden. Goh, dat gevoel heb ik zelf eigenlijk helemaal niet. Ik ben in hoofd al een halve zin verder maar dan moet ik nog de rest zeggen. Dat is ook met typen zo. Dus het kan voorkomen dat er een foutje in de zin staat of dat de woorden letters missen of dat er te veel staan.
Ze ging pas om 11.30 uur weer weg. Ik heb nu zelfs huiswerk, ik moet 3x per dag oefenwoordjes zeggen en het gaat om het tempo. Ik moet proberen om de woorden zo snel mogelijk te zeggen. pe pe pe pe pe pe pe pe   pee pee pee pee pee pee en ga zo maar door. Hiermee train je de spieren die je voor je spraak gebruikt.
Om 12 uur kwam mijn vader mij en chica ophalen, we hebben daar gelunched en toen ben ik naar mijn schilderclubje gegaan. Dat is aan de overkant bij mijn ouders, in het verzorgingstehuis Marijke Hiem. Het was gezellig en ik heb toch nog wat verf op mijn paneeltje gesmeerd. Ik kon weer lekker even kletsen over dingen die mijn interesse wel hebben. En natuurlijk vroegen ze hoe het met me ging. Heel leuk dat ik toch weer ben gegaan. Ze leven erg mee allemaal. Erg fijn.
Om half 4 kwam mijn moeder mij weer ophalen. Ik had nl de rollator niet mee en als ik niet goed oplet met lopen, kukel ik zo om. Tja je wordt ouder, muts.

Toen we "thuis" waren, haalden we mijn vader op. We moesten alle drie de griepspuit halen. Goed voor mijn naalden angst... We waren eigenlijk zo aan de beurt en voor je het wist stonden we weer in het Tellepark, het appartementen complex waar mijn ouders nu alweer bijna 2 jaar wonen.
We hebben nasi gegeten en Arjan kwam uit zijn werk ook daar heen. We zijn toen weer op huis aan gegaan. Arjan keek fey-ajx. en ik heb wat "achterstallige" zaakjes gedaan. Waaronder dit blogje...
Ik zou vroeg mijn sonde doen maar dat moet nu nog... ik sla het over, vannacht.

Vandaag was het echt zo'n dag dat ik zeggen; "Ik heb het leuk gehad".




maandag 19 oktober 2015

Screening voor levertransplantatie-2


Deel 2

Maandag 7 september 2015-dag 1

Dag 1 van de screening voor levertransplantatie was aangebroken. Het gebruikelijke ritueel op een ochtend in een ziekenhuis. Om kwart over 7 komt de voedingsassistent langs om te vragen wat je wil eten en drinken. Dan ben ik nog niet erg wakker en ik had ook geen honger. Volgens mij wilde ik alleen thee…met honing. De sondevoeding liep, toen nog, gewoon dag en nacht dus ik had amper tijd om een honger gevoel te krijgen. Als je dan toch maar weer in slaap bent gesukkeld, komt de prikdienst om weer een scala aan bloedbuisjes af te nemen. Dat is natuurlijk heel belangrijk. Voor mij is de waarde van het ammoniak van essentieel belang, natuurlijk.

Daarna kun je weer indutten, en dan zo rond 8 uur komt de verpleegkundige, die je de hele dag hebt, je bloeddruk, je temperatuur en je saturatie(hoeveelheid zuurstof in je bloed) opnemen, kortom de controle ronde.

Er wordt met je overlegd of je wilt douchen of wassen in de badkamer of in bed met waskommen of met die warme doekjes, die je huid lekker droog maken als je het langer gebruikt dan 1 dag. Mijn optie was de kommen, gewoon de ouderwetse manier. Ik ben er tenslotte (jammer genoeg) in het ziekenhuis mee opgegroeid.

Voor ik helemaal klaar was, stond de voedingskar alweer voor onze deur. Thee met honing en een nutridrink. Heerlijk en goed voor de suikers.

Dat kwam goed uit want de diabetesverpleegkundige kwam langs. Zij heeft mijn insulinepomp aangepast omdat de suikers veel te hoog waren. Dat kwam door de sondevoeding, ’s ochtends waren ze soms boven de 20, dat is veel te oog. Ik merk dat ik dan wazig zie en niet zonder bril kan lezen. Dat is sinds ik mijn oogzenuw van het rechter oog had ontstoken. (in november 2013, zie eerdere blog)

De diabetesverpleegkundige of mijn endocrinologe zou de volgende dag even kijken hoe het is gegaan.

 En toen gebeurde het, wat niemand had of  kon voorzien.

Om 12 uur kregen we weer eten, brood. Ik weet niet meer wat ik heb gegeten. Ik weet wel dat ik mij heel vol voelde en alleen maar wilde slapen. Toen werd ik wakker gemaakt door de voedingsassistent wat ik wilde drinken. Ik wilde thee en een UMCG-tje (dat is een half glas appelsap gemengd met jus d’orange). Alleen kon ik dat niet zeggen, er kwam wat raar gebrabbel uit mijn mond en ik raakte ietwat paniekerig. Ik probeerde de bel te pakken maar mijn rechter arm deed niks. De voedingsassistent vond het ook raar en hij heeft de verpleegkundige geroepen. Deze heeft weer de afdelingsarts geroepen. Zij was er heel snel bij. Ook werd de neuroloog gebeld en kreeg ik testje die ik moest proberen uit te voeren. Ondertussen werd er gebeld dat ik voor een hoofdscan naar de radiologie kon. Het was duidelijk niet goed. Ze dachten aan een TIA.

Er ging van alles door mijn gedachten. Hoe kan dit? Wat is dit? Was ik maar niet gaan slapen, ect ect.
Ook dacht ik aan mijn tante, mijn meter. Zij heeft een paar jaar geleden een hersenbloeding gehad terwijl ze aan het sporten was. Ook aan mijn andere tante, zij had een paar weken ervoor ook een gehad… en nu ik ook zoiets. Ik had toen nog niet gehoord wat een TIA nu eigenlijk precies is, maar dat het niet goed is, wist ik al wel.

Op de scan was niks te zien. Dus dachten ze dat het wel zou bijtrekken. We moesten het afwachten. Meer konden ze niet doen. Vanaf toen kwam de neuroloog elke dag kijken en werden de ergotherapeut en de logopedist gebeld.

Met mijn arm ging het elke dag beter en werd mijn hand ook weer wat krachtiger maar nog niet zoals het eerst was. Omdat het na 24 uur niet hersteld was, bleek het toch een CVA/ herseninfarct te zijn geweest.

Ik wilde dit nog niet openbaar (op fb) maken totdat ik er aan toe was, alleen de mensen die bij me kwamen en familie enz. wisten het. Door dit alles, moesten er aanpassingen gedaan worden in mijn screeningsonderzoeken. Er kwamen vooral wat meer bij. Daarom lag ik er ook twee weken ipv twee dagen.

vrijdag 16 oktober 2015

Screening voor levertransplantatie-1


Deel 1

Het ging eigenlijk best goed thuis. Lekker weer van alles gedaan, de tuin zomer klaar gemaakt, het terras van onkruid vrij gemaakt. Weer geschilderd en gehaakt en gebreid, noem maar op. Ook een paar keer voor controle geweest, wat eigenlijk ook wel redelijk ging. Ik was zelfs alweer aan het zwemmen.

Dat was in week 36. Ik zag dat er van de diabetesvereniging zwemmen werd aangeboden in sportstad Heerenveen. Daar heb ik mij voor aangemeld en het was heel leuk. Het was op maandag middag en de vrijdag ervoor ben ik ook met mijn longclubje wezen zwemmen. Dat was overigens zwaarder dan het diabetes zwemmen.
Die vrijdag ochtend belde mijn arts op, om de uitslag van het bloedprikken door te geven en ook zei hij dat ik 8 en 9 september opgenomen ging worden voor de screening voor levertransplantatie.

Eindelijk was het zover. Al maanden hadden we hierover gehoord enz. en er kwam maar nooit een datum. Nu dan eindelijk wel. Mijn moeder ging met haar werk mee op vakantie met de bewoners waar ze altijd helpt met de lunch. Mijn vader moest toen van haar met mijn hond, chica wandelen. Mijn moeder wandelt altijd ma, di en wo met chica en do en vrij doet mijn buurvrouw dat. Dus papa kwam gezellig lunchen en we hebben zelf samen een keertje gelopen, ik met de rollator en papa met chica. Ik loop sinds een tijdje met een rollator buiten omdat ik anders omval.

Dinsdag 1 september ging ik met papa naar Praxis omdat hij bedacht had om de gang eindelijk eens een keer te gaan afmaken. Ze wonen nu alweer bijna 2 jaar in Heerenveen. Daarna hebben we geluncht en is papa begonnen aan zijn klus.. Donderdag zijn we naar het centrum geweest. Ik moest nieuw ondergoed hebben omdat ik weer enkele onderbroeken niet paste. Ik hield niet meer zoveel vocht vast waardoor mijn buikomvang weer wat was afgenomen. Wij naar de Zeeman. Ook naar de juwelier om mijn (meegroei)- ring wat te laten vergroten. Ik had mijn ring weer omgedaan maar die werd wat strak. Ik wilde niet dat mijn vinger weer klem komt te zitten in een ring die niet meer af kon. Dat had ik vorige zomer al eens gehad waarbij mijn vinger helemaal ontstoken was geraakt. We hebben een leuke dag gehad samen.

Er was toen niks aan de hand maar die nacht gebeurde het…(weer, ammoniak vergiftiging).

Arjan zag om een uur of 4 dat ik op de rand van het bed zat. Ik maakte kokhals geluiden volgens hem, ik weet hier niks meer van, hij vroeg wat er was maar ik reageerde niet. Arjan heeft toen mijn bloedsuiker gemeten maar die was goed. Toen belde hij de dokterswacht, die hebben meteen een ambulance gestuurd. Intussen had hij het UMCG gebeld en ze verwachtten me op de Centrale Spoed Opvang (CSO). Ze hadden al een bed voor me op de MDL afdeling vrij gehouden. Toen arjan kwam was ik nog steeds bewusteloos. De ammoniak waarden waren weer veel te hoog. Later hebben ze mij toch naar de Intensive Care (IC) gebracht omdat ik niet wakker werd. Ik werd zaterdag 5 okt pas in de ochtend wakker. We zouden die dag met Harten Twee mee naar het Zuiderzee museum. Arjan heeft dat natuurlijk moeten afzeggen.

’s Middags rond 12 uur ging ik naar de afdeling, in een 2 persoons kamer. Er lag al een mevrouw maar ik mocht bij het raam met, deze keer, uitzicht op de Martini toren. Mijn buurvrouw was heel aardig. Alleen kon ze mijn zachte stem niet goed horen ondanks haar gehoorapparaten. Ze lag er al 2 weken met een alvleesklier ontsteking. Ze had ervoor al 5 weken in het Martini ziekenhuis gelegen maar ze werd naar het umcg doorgestuurd.

Dat weekend heb ik kunnen rusten en weer wat kunnen herstellen van die ammoniak vergiftiging. Ik was nl weer terug gegaan op vancomycine omdat de refaximine op waren en ik die niet vergoed krijg van De Friesland. Daar doen ze moeilijk over omdat deze niet in het vergoedingssysteem zijn opgenomen. Dat is al vele malen afgewezen. De minister heeft het advies van de  Nederlandse Zorgautoriteit overgenomen. Dat betekent dat ik ze zelf moet betalen en dat is niet op te brengen. ( €426 per maand; €14 x 365 dagen = €5110 per jaar). Dit is nu de 4x dat ik hiermee werd opgenomen, met de ambulance, IC, afdeling en nog onderzoekjes en de medicatie die er dan nog bijkomt. Daar zou ik bij wijze van spreken 3 jaar die pillen van kunnen krijgen of nog langer. Maar goed, dat zal wel weer een ander potje zijn. Ik heb tot nu toe aardig mijn premie van al die jaren er in 2 jaar tijd wel uitgehaald, dat is wel weer zo…

Omdat ik er al was, hebben ze bedacht om maandag gelijk maar met de screenings voorstellen te komen. Dan was ik er ook sneller vanaf. Dat leek me wel wat want ik had mij er op ingesteld dat ik maar 2 dagen de screening hoefde te doen… Dat ging even anders dan iedereen had verwacht…

donderdag 25 juni 2015

Nieuwe kansen !?

Op 11 juni 2015 ging ik voor controle naar de ltx. Ze wilden mij nog even zien voordat ik naar Oostenrijk zou gaan. Ook hadden ze een buitenlandverklaring voor me zodat, mocht ik daar in het ziekenhuis belanden, ze weten wat ik (allemaal) heb en om het umcg te kunnen raadplegen. Het liep helemaal vlekkeloos.
Een paar weken eerder was ik bij de mdl geweest, nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen. (14 mei)
Er bleek toch een lichtpuntje te zijn. Op de laatste echo zagen ze nl toch een bloedstroming naar de lever. Die was er eerder niet. Maar het was niet de poortader die open was. Mijn mdl arts had met een van de transplantatie chirurgen gesproken en die dacht dat evt toch een levertransplantatie kan. In mijn situatie is dat wel met enig risico. Misschien moeten er nog wat onderzoeken plaats vinden (voor de screening) maar de meesten heb ik al gehad zei mijn mdl arts. Hij zei dat dat ik er maar over moest nadenken. Zoals het nu gaat, zal het alleen maar slechter gaan met de lever. Hoe lang kan de lever het blijven volhouden?
Bij de ltx was mijn arts positief over de levertransplantatie. Mijn longen zijn nog steeds heel goed. Iets minder capaciteit maar omdat ik ook zo weinig kan, gaat de conditie ook niet vooruit.
Ook mijn dikke buik belemmert mijn longen. Ik doe regelmatig een adem meditatie en dat werkt dus wel, blijkt uit de laatste FEV1, 2.37=83% Het was de vorige keer veel lager.

Nu moet ik een besluit nemen of ik voor een levertransplantatie ga of niet. Ik heb al besloten wat ik ga doen. Maar ik ben nog wel alles op een rijtje aan het zetten, het kan ook mis gaan. We krijgen nog gesprekken met alle disciplines die hieraan meewerken. Dan zullen we onze vragen stellen. Ik moet het nog aan mijn arts doorgeven wat ik besluit maar dat gebeurt pas na deze gesprekken en evt onderzoeken.

In Oostenrijk was het heel mooi. Daar schrijf ik later een ander blogje over.

De laatste tijd verdraag ik mijn sondevoeding niet meer. Toen ik 14 mei naar huis mocht, kreeg ik weer peptisorb van een liter mee. Dat was in het ziekenhuis goed gegaan maar nu al meer dan 3 weken kan ik er niet meer tegen. Ik hou weer vocht vast en ik moet ervan overgeven en heb de hele dag buikpijn. Naar Oostenrijk heb ik de advanced meegenomen, een halve liter waardoor de pomp ook wat langzamer kan maar het had helemaal geen succes. Na een paar bochtjes in de bergen moest ik weer spugen en had ik de hele dag weer buikpijn. Toen ben ik er mee gestopt en nu kan ik ineens weer normaal eten. Ik heb vanochtend met de diëtiste gebeld en zij vond dat ik het voorlopig met mijn gewone voeding mag doen en een flesje fresubin erbij te nemen. Nou, ik was bang dat ik weer een enkeltje umcg moest zodat ze me weer konden oplappen. Dat viel reuze mee. Nu maar proberen wat aan te komen, normaal. En niet mijn dikke buik meegerekend.


maandag 11 mei 2015

Toch weer umcg

Ja, wat zal ik schrijven, ik kom maar niet verder met mijn verhaal over mijn medische zaken in 2014. Ik ga maar gewoon beginnen.

In april was het voor het eerst sinds november dat ik weer werd opgenomen. Ik had weer ammoniak vergiftiging. Ik was met mijn ouders even weg geweest en toen we weer bij mij thuiswaren, ben ik op de bank gaan liggen omdat ik moe was. Mijn moeder ging naar huis en mijn vader bleef in de tuin zitten. Toen hij na een tijdje ook naar huis zou, wilde hij mij wakker maken maar dat lukte niet. Mama opgehaald en toen hebben ze de huisarts gebeld. Deze kon mij ook niet wakker krijgen. Contact met mijn mdl arts gezocht en ik moest met gillende sirenes naar de CSO in het umcg worden gebracht. Hier gingen ze gelijk aan het laxeren omdat in ontlasting de ammoniak opstapelt en dan het bloed in gaat. Daardoor raak je bewusteloos. 's Nachts werd ik wakker op de IC met de gedachte; "wat is er nu weer gebeurd". Dat was al snel duidelijk...
Ik was eigenlijk heel snel hersteld en mocht 's ochtends ook weer naar de afdeling. Donderdags mocht Arjan mij meenemen toen hij hier op visite kwam. Hij ging dat weekend naar Barcelona voor de Seat challange. Hij was in Nederland de beste service adviseur Seat geworden.
Ik ben dat weekend bij mijn ouders geweest. Alleen thuis was geen optie, ivm sufheid en vergeetachtigheid. Zo konden ze een beetje op mij letten.

Het ging eigenlijk best goed, had ik het idee totdat de laatste week van april. Ik kreeg steeds hoge koorts pieken. Dan was het er, en dan weer niet. Ik heb nog met Arjan een bureautje van zolder naar de woonkamer gehaald en de kasten in de woonkamer opgeruimd.
Vrijdag 30 april voelde ik mij heel ziek. Ik heb toen mijn mdl arts gebeld en ik kon gelijk komen naar de CSO. We hebben er van half 1 's middags tot 1 uur 's nachts gezeten. Daar gaan we nog een klacht over indienen. Ik kan veel hebben maar dit is wel het toppunt. Dan ben je ook best ernstig ziek.

In de loop van de zaterdag gingen mijn nieren achteruit en besloten ze mij naar de IC te brengen. Intussen was het duidelijk dat er een bacterie in mijn bloed zat. Men dacht dat het misschien wel door een ontsteking in mijn hart/hartklep zou zijn. (Ik had een hele lage bloeddruk). Dat was het niet bleek later na een hart echo. Ik heb 2 nachtjes op de IC gelegen en kwam later terug op de longafdeling, mijn oude nest.
Mijn ltx arts kwam nog langs op de IC voordat ik naar de afdeling ging. Het was een mondbacterie die mij bijna parten speelde. Toen kwam ik erop dat mijn kies was afgebroken. Mijn ltx arts heeft gelijk een afspraak bij de mond -en kaak chirurgie gemaakt. Dit was ook de oorzaak niet. De kies gaat er woensdag uit. Ik heb daaraan 25 jaar geleden een zenuwbehandeling gehad en nu is die kies helemaal op, vandaar dat ie afgebroken is.
Ik krijg officieel tot morgen antibiotica via het infuus. Morgen hoor ik wat er verder gaat gebeuren. Ik denk dat ik wel voor het weekend naar huis mag.
There's always hope.....

dinsdag 17 maart 2015

2014- het jaar waarin ik 23 weken in het umcg heb gelegen.

Hoe het allemaal begon.                                                 deel 1, 2014 23 weken in het ziekenhuis

In november 2013 kwam ik op mijn werk, bij zorgbelang Fryslân, er achter dat ik steeds dubbel zag. Ik kon het onderste gedeelte van het scherm niet meer goed lezen. Ik heb oogdruppels gekocht en in eerst instantie hielp het wel een beetje maar later niet meer.

Kort na deze constatering voelde ik mij weer niet goed. Koorts ect, algehele malaise. Toen ik het umcg belde, moest ik meteen naar de centrale spoed opvang (cso)
daar stond een heel team klaar om mij te onderzoeken. Een neuroloog met zijn arts in opleiding en een co- assistent en nog wat snuffelstagieres. Ze deden een neurologisch onderzoek bij mij en dit onderzoek heb ik later vele malen gehad. Ik wist al wat er komen ging, zeg maar.

Na alle onderzoeken en bloeduitslagen die ze binnen hadden, dachten ze dat ik hersenvliesontsteking (meningitus) had. Ik moest een ruggenprik(lumbaalpunctie) hebben om hersenvocht op te vangen. Op 7 januari 2014 moest ik naar de poli neurologie komen, alwaar dit zou gebeuren. Ik zag er zo tegen op dat ik na 20 minuten wachten mijn jas wilde pakken en weg wilde gaan. Arjan hield mij  tegen en op dat moment kwam er een verpleegkundige die mij kwam ophalen. Toen moest ik wel. Eerst werd mijn bloed geprikt en moest ik wachten op de uitslag van het INR. Door de bloedverdunners kon de prik niet doorgaan. Jippie! Het bloed was te dun. Ik moest maar weer naar huis gaan en vitamine k druppels ophalen bij de apotheek. In heel Heerenveen was er geen vitamine k druppel voor handen maar 1 apotheek in noord had nog een paar. 9 januari moest ik weer terug voor de prik. Toen was het bloed dikker en kon het door gaan. Shit!!
Ik kreeg iemand anders die het ging doen. Ze prikte gelijk raak en moesten er 6 buisjes gevuld worden. Met een druppelsnelheid van dikke olie, lag ik daar zo'n 20 minuten met een naald in mijn rug.
Daarna konden we naar huis. We waren om 17 uur thuis en we zaten net op de bank, ging de telefoon. Ik moest gelijk terug komen want er was inderdaad hersenvliesontsteking gevonden in het hersenvocht. Wij weer terug en via de CSO werd ik opgenomen op mijn longafdeling. Ik kreeg antibiotica, iets van 2 verschillende soorten.
Ik heb er toen ongeveer 5 weken gelegen voordat ik weer naar huis kon gaan. Ik moest nog een ruggenprik om te kijken of het beter was geworden. Deze arts in opleiding mocht het gaan doen. Een vp-er van de afdeling hield mij vast. En meneer de aio ging aan de slag.... Oh wat deed hij mij pijn. Ik heb zowat de hele afdeling bij elkaar gegild. Niet normaal. Hij bleef doorgaan en gelukkig na de 6e keer proberen, zat de naald eindelijk goed. Hij heeft maar 3 buisjes gevuld. Het was gelukkig beter en mocht ik naar huis.
Maandag 24 maart, 1dag na mijn verjaardag zou ik de boel opruimen en mijn zware beeld in de kast zetten. Ik boog voorover en kreeg een zwarte waas over mijn gezicht en viel ik op de grond. Gelukkig kon ik mijn mobiel pakken en heb mijn ouders gebeld. Zij waren heel snel bij me. Toen hebben we het umcg gebeld en ik kon komen naar de CSO. En ja hoor, daar stonden ze weer...de neuroloog met zijn gevolg. Weer dezelfde testen maar dit keer op de gang want het was een beetje druk. Toen kwam de kno want op de foto bleek dat de bijholtes heel erg vol waren. Een ontsteking. Omdat ik een hersenvliesontsteking heb doorgemaakt, moest ik toch worden opgenomen. Ik moest 3x daags met Natriumchloride 0,9% spoelen en ik kreeg een antibioticum via het infuus. Na anderhalve week moest ik naar de kno en deze vond dat ik naar huis mocht. Jippie! Toen ging het een tijdje goed. totdat.....lees vorige blog