Deel 2
Maandag 7
september 2015-dag 1
Dag 1 van de screening voor levertransplantatie was
aangebroken. Het gebruikelijke ritueel op een ochtend in een ziekenhuis. Om
kwart over 7 komt de voedingsassistent langs om te vragen wat je wil eten en
drinken. Dan ben ik nog niet erg wakker en ik had ook geen honger. Volgens mij
wilde ik alleen thee…met honing. De sondevoeding liep, toen nog, gewoon dag en
nacht dus ik had amper tijd om een honger gevoel te krijgen. Als je dan toch
maar weer in slaap bent gesukkeld, komt de prikdienst om weer een scala aan
bloedbuisjes af te nemen. Dat is natuurlijk heel belangrijk. Voor mij is de
waarde van het ammoniak van essentieel belang, natuurlijk.
Daarna kun je weer indutten, en dan zo rond 8 uur komt de
verpleegkundige, die je de hele dag hebt, je bloeddruk, je temperatuur en je
saturatie(hoeveelheid zuurstof in je bloed) opnemen, kortom de controle ronde.
Er wordt met je overlegd of je wilt douchen of wassen in
de badkamer of in bed met waskommen of met die warme doekjes, die je huid lekker
droog maken als je het langer gebruikt dan 1 dag. Mijn optie was de kommen,
gewoon de ouderwetse manier. Ik ben er tenslotte (jammer genoeg) in het ziekenhuis
mee opgegroeid.
Voor ik helemaal klaar was, stond de voedingskar alweer
voor onze deur. Thee met honing en een nutridrink. Heerlijk en goed voor de
suikers.
Dat kwam goed uit want de diabetesverpleegkundige kwam
langs. Zij heeft mijn insulinepomp aangepast omdat de suikers veel te hoog
waren. Dat kwam door de sondevoeding, ’s ochtends waren ze soms boven de 20, dat
is veel te oog. Ik merk dat ik dan wazig zie en niet zonder bril kan lezen. Dat
is sinds ik mijn oogzenuw van het rechter oog had ontstoken. (in november 2013,
zie eerdere blog)
De diabetesverpleegkundige of mijn endocrinologe zou de
volgende dag even kijken hoe het is gegaan.
Om 12 uur kregen we weer eten, brood. Ik weet niet meer
wat ik heb gegeten. Ik weet wel dat ik mij heel vol voelde en alleen maar wilde
slapen. Toen werd ik wakker gemaakt door de voedingsassistent wat ik wilde
drinken. Ik wilde thee en een UMCG-tje (dat is een half glas appelsap gemengd met
jus d’orange). Alleen kon ik dat niet zeggen, er kwam wat raar gebrabbel uit
mijn mond en ik raakte ietwat paniekerig. Ik probeerde de bel te pakken maar
mijn rechter arm deed niks. De voedingsassistent vond het ook raar en hij heeft
de verpleegkundige geroepen. Deze heeft weer de afdelingsarts geroepen. Zij was
er heel snel bij. Ook werd de neuroloog gebeld en kreeg ik testje die ik moest
proberen uit te voeren. Ondertussen werd er gebeld dat ik voor een hoofdscan
naar de radiologie kon. Het was duidelijk niet goed. Ze dachten aan een TIA.
Er ging van alles door mijn gedachten. Hoe kan dit? Wat is
dit? Was ik maar niet gaan slapen, ect ect.
Ook dacht ik aan mijn tante, mijn meter. Zij heeft een
paar jaar geleden een hersenbloeding gehad terwijl ze aan het sporten was. Ook aan
mijn andere tante, zij had een paar weken ervoor ook een gehad… en nu ik ook
zoiets. Ik had toen nog niet gehoord wat een TIA nu eigenlijk precies is, maar
dat het niet goed is, wist ik al wel.
Op de scan was niks te zien. Dus dachten ze dat het wel
zou bijtrekken. We moesten het afwachten. Meer konden ze niet doen. Vanaf toen
kwam de neuroloog elke dag kijken en werden de ergotherapeut en de logopedist
gebeld.
Met mijn arm ging het elke dag beter en werd mijn hand
ook weer wat krachtiger maar nog niet zoals het eerst was. Omdat het na 24 uur
niet hersteld was, bleek het toch een CVA/ herseninfarct te zijn geweest.
Ik wilde dit nog niet openbaar (op fb) maken totdat ik er aan toe was, alleen de mensen
die bij me kwamen en familie enz. wisten het. Door dit alles, moesten er
aanpassingen gedaan worden in mijn screeningsonderzoeken. Er kwamen vooral wat
meer bij. Daarom lag ik er ook twee weken ipv twee dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten