De afgelopen week was leuk, rustig maar soms ook wel weer lastig. Ik heb zo af en toe een "griep aanval". Ik voel me dan koortsig (oej, wat is dat nu weer, temperatuur meten maar die komt niet hoger dan 37,2, dat vind ik nog geen reden om de alarmbellen te laten rinkelen) Ik heb dan een enorme produktie, soms drie stoma zakjes vol in nog geen ochtend. Daarna is het wel over maar ik voel me dan koud, rillerig en ik tril enorm. Mijn suikers zijn nog steeds vrij hoog, ik heb mijn insuline pomp ook weer aangepast en zit nu op 14,9 u/24h Dat is voor mijn doen erg hoog. Nu kom ik 's ochtends soms beneden de 4 en dat is dan weer laag, vaak gaat het gepaard met trillen. Ik ben ook zo hyper, net als de poes. Ze reageert goed op de pillen. Ze eet nog wel veel maar ze loopt niet meer zo achter je aan te rennen als we gaan eten. Ze dwong je om haar eerst te geven, dat doen we ook en ik geef haar extra veel. Ze eet niet alles gelijk meer op en laat altijd wat staan zodat ze als ze weer op het aanrecht springt denkt dat het nieuw eten is. Het blijkt dat ze door de snelle werking van de schildklier enorme eetlust krijgt, daar door gaat haar spijsvertering extra snel werken en heeft ze trek, maar haar hartje klopt heel snel wat ook weer energie kost. Het lijkt erop dat ze al wat rustiger is geworden.Over twee weken moeten we weer bloedprikken... gaan we het gevecht weer aan!
Dinsdag, woensdag en donderdag heb ik weer computerles gegeven en het gaat prima, leuke mensen en soms is het lastig voor ze en soms gaat het als een trein. Verder hebben we de dsb affaire in het klein bij ons centrum van de kunsten waar ik schilder en boetseer. Na de fusie met A7 is het mis gegaan. De directeur is er met een gouden handruk weggegaan en toen is de financiele toestand ontstaan. De drie gemeenten die erin zitten willen geen voorschot geven en laten het centrum voor de kunsten gewoon failliet gaan. De salarissen van de leraren en vooral bij de muziekschool, kunnen deze maand niet meer worden betaald. We weten niet of we na de herfstvakantie nog wel les kunnen volgen. Dat is wel heel triest. Als je een sportsubsidie wilt hebben krijg je het zo van de gemeente, ja want heerenveen is sportstad. Maar voor alle andere zaken hoef je niet aan te kloppen. Of je moet maar met caleidoscoop gaan samen werken. Nou, in geen honderd jaar meer!! Na alles wat ze ons hebben geflikt. De vrijwilliger die ik zo'n beetje heb opgeleid, wilde niet naar de kempenaer omdat het te ver weg is van zijn ouders op wie hij moet passen. Nu zagen we hem in de krant staan als vrijwilliger bij de kempenaer waar de 'eerste cursisten' hun certificaat hebben gehaald. Ik ga ze een rekening sturen voor alle tijd die ik in die vent heb gestoken. Ben benieuwd wat hun reactie is!!! Zo genoeg geklaagd.
We zijn vrijdag naar LEBBIS geweest. Wat is die goed zeg. En zeker wat ie over dsb te zeggen had! Het is allemaal waar wat ie zegt. Ik heb mij kostelijk vermaakt. Bedankt Hans!
Na afloop zijn we bij mc donalds wat gaan halen....ik heb al een paar keer gezegd dat ik het nooit meer moet doen...Zaterdag was ik weer helemaal ziek, buikpijn, heel veel zakjes vol, koud, rillerig, hoofdpijn, meer zeverig, ik had toch maar een pijnstiller genomen. Ik mocht de hele dag lekker op de bank liggen en arjan deed de rest. Hond uitlaten, eten maken enz.
Veel liggen slapen, tv kijken en lezen.
Ik heb het boek eten, bidden en beminnen van elizabeth gilbert gelezen. Ik vond het prachtig. Precies het gene ik nu leer in de intuitieve bewustwordings cursus. Wow, ik begin het steeds meer te snappen!
'Hilarisch, briljant en schaamteloos spiritueel… ik wilde dat dit boek nooit meer op zou houden.' – Esther Freud
Op haar dertigste heeft Elizabeth Gilbert alles wat een ambitieuze, hoogopgeleide vrouw zich zou kunnen wensen: een echtgenoot, een huis en een succesvolle carrière. Maar in plaats van gelukkig te zijn wordt ze overspoeld door paniek, verdriet en verwarring. Ze besluit dat het tijd is voor een zoektocht naar de dingen die ze mist in haar leven: plezier, toewijding en evenwicht, en gaat op reis. In Italië maakt ze kennis met la dolce vita, in India met tempelvloeren die geschrobd moeten worden en in Indonesië met een excentrieke medicijnman – en haar grote liefde. Eten, bidden, beminnen is een hartveroverend, dapper reisverslag en een inspiratie voor iedereen die wel eens op een kruispunt heeft gestaan en gedacht heeft dat er een andere, betere weg zou moeten zijn.
Vanochtend was ik weer beter, heb de was gestreken, dan kan ik morgen de was weer doen en ophangen, ja het kan niet meer buiten en in een middag drogen, hetm oet allemaal weer binnen hangen! Ik heb geen droger, scheelt energiekosten...
We zijn vanmiddag naar het bos geweest. Chica huppelt als een hinde over de paden, ze vindt het heerlijk. Ze rent voor ons uit, kijkt af en toe om, snuffelt overal en nergens. Komt andere hondjes tegen en geeft eerst een neus kus en dan gaan ze kontjes ruiken en heel soms rennen ze een rondje om ons en de andere baasjes heen. Vervolgens gaan we weer verder huppelen als een hinde...Toen we thuis kwamen, ben ik met mijn besparing op energie naar de zonnebank op zolder gelopen en heb 40 minuten lekker liggen zonnen. Beetje mediteren, viel zelfs in slaap tot de wekker ging. Kon ik mooi nog 20 minuten op mijn buik liggen dromen. Daarna onder de douche gegaan, een nieuwe plak erop gedaan en een nieuwe insulinenaald geprikt. Toen beneden op de ban keen beetje tv gekeken en in slaap gevallen. Ik werd wakker toen arjan de rösti uit de diepvries pakte. Verder hebben we lekker gegeten, tv gekeken en ben ik begonnen in het boek: het anti-hondenboek van hans dorrestein. Ook erg grappig...
Hier foto's van onze wandeling in Oranjewoud, ons eigen regio bosje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten